بنابراین گزارش، در حالی که افکار عمومی بین المللی درباره اینکه چه کسی بیشتر از همه از توافقات ژنو درباره برنامه هسته ای ایران سود برده است، بحث می کرد و موضوعات غیر واقعی و تصنعی نظیر اینکه عربستان سعودی و اسراییل حاضرند از ایالات متحده روگردان شوند، مورد بحث قرار می گرفتند، پادشاهی‌های خلیج فارس، اسراییل، نخبگان ضد ایرانی در واشنگتن و پنتاگون «پاسخ نامتقارن» تنش زدایی در روابط با تهران را پیدا کردند. سامانه سپر ضد موشکی خلیج فارس به عنوان جزء ترکیبی سامانه جهانی پدافند موشکی (که سپر ضد موشکی اروپایی هم مشمول آن است)، و در آینده، «گنبد آهنینِ» نوسازی شده اسراییل، بهترین وسیله برای برابر صفر کردن همه توافقات ژنو با جمهوری اسلامی ایران می باشد.
این یادداشت می‌افزاید: چاک هیگل رئیس پنتاگون در جریان کنفرانس ویدیویی با سرگئی شویگو وزیر دفاع روسیه اظهار داشت که توافقاتی که امکان به حال تعلیق در آوردن برنامه هسته ای ایران را داد، ایالات متحده را به تغییر برنامه های ساخت اجزای سپر ضد موشکی وادار نمی کند. یادآوری می شود که «خطر موشکی ایرانی» به عنوان استدلال برای ساخت سپر ضد موشکی اروپایی مطرح شده بود. همزمان با این برنامه ها، فعالیت پنتاگون در جهت ساخت سپر ضد موشکی خلیج فارس یعنی سامانه پدافند موشکی که اجزای آن در پادشاهی های خلیج فارس مستقر خواهند شد، گسترش یافت. از اینجا نتیجه آشکاری گرفته می شود که دولت باراک اوباما در حق روسیه و ایران به شیوه عمل عادی «دروغ و ارعاب» متوسل می شود. پاندول سیاست خارجی واشنگتن دوباره به سمت رویارویی با ایران حرکت کرده است.
اصطلاح «پدافند موشکی» نباید گمراه کننده باشد. ما شاهد سامانه تهاجمی هستیم که هدف آن دستیابی به برتری جنگی و جان سالم به در بردن متجاوز در صورت وارد کردن ضربه اول است. نه تنها بیانات جنگ جویانه اسراییل که همه بدان عادت کرده اند بلکه گام های مشخص نظامی و سیاسی ریاست پادشاهی های خلیج فارس حاکی از آن است که پیش‌دستی در زمینه وارد کردن ضربه به ایران، عنصر کلیدی دکترین نظامی تل اویو و ریاض، نزدیکترین متحدان ایالات متحده در خاورمیانه را تشکیل می دهد.
نیکلایف اضافه می‌کند: تشکیل فرماندهی نظامی واحد پادشاهی ها در اجلاس سران شورای همکاری کشورهای عربی خلیج فارس که یک سال پیش این اندیشه با شور و شوق ریاست امارات و قطر روبرو نشده بود، یک نوع پاسخ پادشاهی های عربستانی به توافقات ژنو است. ائتلاف ضد ایرانی مجبور است یکپارچه شود که به این منظور به پایه های جدی نیاز دارد. سپر ضد موشکی خلیج فارس که در آن منافع سیاسی و مالی نخبگان حاکم بر واشنگتن، تل اویو و کشورهای خلیج فارس به هم تنیده شده است، می توان نقش بهترین مبنای اتحاد آنها را ایفا کند. چاک هیگل در جریان سفر برق آسای یک هفته پیش خود به پادشاهی های منطقه بی پرده اظهار داشت که ایالات متحده قصد ندارد منطقه را ترک کرده یا حضور خود را در منطقه تضعیف کند. با توجه به اینکه ایالات متحده از سال 1976 در امنیت پادشاهی ها و تأمین حضور خود مبلغ گزاف 8 تریلیون دلار سرمایه گذاری کرده است (این برآورد روجر استرن از دانشگاه پرینستون آمریکاست)، رفتار ایالات متحده قابل فهم است.
البته این سرمایه گذاری بی شایبه نبود زیرا آمریکا برای خود امکان کنترل قیمت های نفت، وفاداری متحدان و سفارش های عظیم برای صنایع نظامی خود را تأمین کرد. ولی همزمان روند متقابل نیز جریان داشت. پادشاهی های خلیج فارس علاوه بر تأمین امنیت خود، از معاملات تسلیحاتی بهره های خوبی دریافت می کردند. یکی از لابی گران تسلیحاتی خاطرنشان کرد که «ما ضمن خرید اسلحه از ایالات متحده، نه فقط اسلحه بلکه روابط می خریم» و حالا هزینه‌های این روابط به طور کامل در آمده است. هیگل در جریان سفر خود به نخبگان عربستانی نه فقط عناصر سپر ضد موشکی خلیج فارس، رادارهای ردیابی مقدم و ضد موشک ها بلکه ایجاد سیستم امنیت جمعی را پیشنهاد کرد که به دلایل مختلف علاقه نظامی – فنی و مالی – اقتصادی ایالات متحده به ثبات و تعویض ناپذیری رژیم های عربستانی را تضمین خواهد کرد. سپر ضد موشکی خلیج فارس که باید بخشی از سامانه جهانی ضد موشکی آمریکا را تشکیل دهد، امر بیش از حد «ظریف و ارزنده‌ای» است تا به مسایل کم اهمیتی چون حقوق بشر، سطح دمکراسی یا اراده مردم کوچه و بازار عربی بستگی داشته باشد.
